Adaptacja książki „Jak uratować Sąd Najwyższy” autorstwa Daniela Eppsa i Ganesha Sitaramana

Problem

Sąd Najwyższy może stanąć w obliczu kryzysu legitymizacji. W ciągu ostatniej dekady stał się coraz bardziej polityczny, szczególnie po odmowie Mitcha McConnella udzielenia przesłuchania kandydatowi Obamy na sędziego Sądu Najwyższego, Merrickowi Garlandowi. Jest to jedyny sąd federalny, który nie jest związany zasadami etycznymi, co pozostawia sędziom decyzję o tym, czy wyłączyć się ze spraw, w których mają konflikt interesów.

Streszczenie

Reforma strukturalna ma potencjał, aby stworzyć większą niezależność Sądu Najwyższego i stworzyć bardziej etyczną instytucję. Loteria Sądu Najwyższego jest jedną z najbardziej obiecujących ścieżek reform, ponieważ prawdopodobnie można ją osiągnąć za pośrednictwem ustawy federalnej. Loteria może być w stanie zmniejszyć władzę, jaką posiada każdy sędzia, odpolitycznić procesy nominacji i mianowania, zmniejszyć władzę kontroli sądowej i zachęcić do wyłączenia sędziów, gdy sędziowie mają konflikt interesów w sprawie.

Zalecenia

Jednym ze sposobów strukturalnej reformy Sądu Najwyższego jest ustanowienie loterii Sądu Najwyższego. W tej propozycji każdy sędzia sądu apelacyjnego zostałby mianowany sędzią pomocniczym Sądu Najwyższego. Do każdej sprawy rozpatrywanej przez Sąd Najwyższy 9 sędziów byłoby wybieranych losowo do orzekania. Inna grupa losowo wybranych sędziów zastąpiłaby ich w kolejnej sprawie. Maksymalnie 5 sędziów mianowanych przez prezydentów jednej partii mogłoby jednocześnie pełnić funkcję. Tylko większość kwalifikowana 6-3 mogłaby uznać ustawę uchwaloną przez Kongres za niezgodną z konstytucją.

Ruchomości

Loteria Sądu Najwyższego zmniejszyłaby władzę, jaką ma każdy sędzia, ponieważ sędziowie byliby stale przenoszeni na ławę i poza nią. Mogłaby również odpolitycznić procesy nominacji i mianowania, ponieważ stałyby się one częstsze i mniej znaczące. Sędziowie nie byliby w stanie skutecznie wdrożyć programu politycznego, ponieważ inna grupa sędziów zastąpiłaby ich w kolejnej sprawie.

Gdyby sędziowie stale się zmieniali, prawnicy nie mogliby nadużywać systemu, wnosząc sprawy do Sądu Najwyższego opierając się na własnych przewidywaniach co do sposobu orzekania przez sędziów.

Przy wymaganej większości 6-3 do kontroli sądowej, wybrane gałęzie rządu odzyskają część władzy. Sędziowie mianowani przez partię inną niż partia urzędującego prezydenta będą potrzebować poparcia sędziów mianowanych przez prezydenta tej samej partii co obecny prezydent, aby unieważnić ustawy uchwalone przez Kongres. Ponieważ ława nie będzie zasiadać w liczbie większej niż 5 sędziów mianowanych przez prezydenta jednej partii do przewodniczenia sprawie, ustawy federalne nie mogą zostać unieważnione bez poparcia co najmniej jednego sędziego mianowanego przez prezydenta partii, której członkiem jest urzędujący prezydent.

Jeśli jeden z losowo wybranych sędziów ma konflikt interesów, sędzia ten może być bardziej skłonny do wyłączenia się, wiedząc, że inny sędzia może zostać łatwo wybrany. Były prezes Sądu Najwyższego William Rehnquist zasugerował, że sędziowie mają obowiązek pozostania na ławie, ponieważ sędziów Sądu Najwyższego nie można zamieniać, tak jak sędziów w sądach niższej instancji. Uważał, że obowiązek „siedzenia” przeważa nad uzasadnieniami wyłączenia. Dzięki loterii Sądu Najwyższego nowy sędzia może zostać łatwo wybrany, aby zastąpić sędziego z konfliktem interesów. Dlatego doktryna „obowiązku siedzenia” nie może być już dłużej wykorzystywana jako wymówka do rezygnacji z wyłączenia.

Wykonalność

Pod Ustawa o sądownictwie z 1789 r., Sędziowie Sądu Najwyższego zostali również przydzieleni do stanowisk w sądach niższej instancji. Judiciary Act z 1869 r. zastąpił Judiciary Act z 1789 r. i utworzył federalne sądy okręgowe. Jednak ustawa z 1869 r. nie ustanowiła sędziów okręgowych, co oznaczało, że sędziowie Sądu Najwyższego nadal będą zasiadać w sądach niższej instancji. Praktyka ta istniała do 1911 r.

Prawnik wyjaśnia, że uchwalenie przez Kongres Judiciary Acts wskazuje na jego uprawnienia do kontrolowania struktury sądów federalnych. Dlatego też rotacyjny panel sędziów mógłby być możliwy dzięki ustawie Kongresu. Kongres ma uprawnienia do zmiany wielkości Sądu Najwyższego.